چو ایران نباشد..

اگر در تارنما های دوستان و همتباران لر و بختیاری..گشت و گذاری داشته باشیم،میتوان به نشانه های باریکی از قومگرایی (گاهی تا مرز خود شیفتگی )بر خورد که خیلی جالب نیست و به احتمال هدف نویسندگان و ...نبوده بلکه ناخواسته وارد این محدوده شده اند که البته راه برگشت همواره وجود دارد.رفتن به سوی فرهنگ و داشته ها ویادگارهای اقوام و کمک به پاسداری و نگهداری و احیانا گسترش آن،یک خویشکاری ملی ونه قومی است که البته درجهت پشتیبانی از فرهنگ ملی و کمک به اقوام در آشنایی با مشترکات و دیگر عناصر فرهنگی سایر اقوام ایرانی،بسیار ضروری مینماید و به همه ی کسانی که در این راه میکوشند باید خسته نباشی گفت.اما در همه حال باید بیاد داشته باشیم که هر تلاشی باید صرفا در راستای همبستگی ملی و سربلندی ایران و ایرانی باشد.