جنگ:مرگ و نابودی

داری در کنار خانواده ات ...نشسته ای و...دربوستان محله ات...در پشت میز اداره ات...در سر کلاس درس...به کار و زندگی ات مشغولی که یک مرتبه دنیا بر سرت خراب میشود یعنی دنیا را بر سرت خراب می کنند.و بعد بر سر دیگری و دیگری و دیگری و ...وتو که دیروز به خاطر خط نازکی که بر بدنه ی ماشینت کشیده بودند میخواسته زمین و زمان را چه و چه بکنی نه تنها امروز،گریه نمی کنی ،داد نمی زنی ،کسی را تهدید نمیکنی و.....نمی کنی... که مات و مبهوت از این همه جنایت که به دست آدم ها!بر علیه آدم ها!انجام می شود ،از آدم بودن منزجر می شوی و...... ما جنگ را با همه ی زشتی هایش دیده ایم .همین امروز در روستایی در نزدیکی ی کرج ،با کودکان و جوانان و مردمان زاییده ی جنگ ،جنگ در همسایه ی خاوری خود _افغانستان -برخورد داشتم .مردمانی که می توانستند در کشور خود در مصدر کاری و یا در کلاس درسی و یا در ....به زندگی انسانی خود که مگر نه برای همین زاده می شویم !مشغول باشند ....نفرین بر جنگ.

همگان برای نوشتن چیزی دارند...

آری همه کس برای نوشتن چیزی دارند اما همه کس توان نوشتن ندارند ،واین در سده ی 21 لکه ی سیاهی است بر دامان انسان.نوشتن برای مردم شاید اهمیت بیشتری از گفتن داشته باشد ،چرا که در گفتن بسیاری ملاحظات هست که در نوشتن نیست.اینجا شرم حضور و روی دربایستی و ترس و نگرانی از واکنش وجود ندارد و تنها خود هستی و خود ..حتا گاه میشود که به شکلی ناشناس بمانی و در آن صورت بسیار راحت تر میتوانی دلت یا مغزت !را خالی کنی....امامشروط به داشتن توانایی نوشتن.اینجاست که به شماره ی مردمان ناتوان از نوشتن ،از اندیشه ها ،فکر ها روشها و راه حل ها بی بهره خواهیم شد و چه بسیار زیان ها که در این بهره نبردن ها عایدمان می شود.!تا سپس تر!